Οι ασθένειες του μυοσκελετικού συστήματος είναι αρκετά συχνές μεταξύ των ανθρώπων, και αυτό δεν είναι μόνο «ανταμοιβή» για το περπάτημα όρθιο, αλλά και οι συνέπειες της επίπονης σωματικής άσκησης, του τραυματισμού και του υπερβολικού βάρους. Σε έναν μη ειδικό μπορεί να φαίνεται ότι όλες αυτές οι ασθένειες είναι πολύ παρόμοιες ή, αντιθέτως, δεν έχουν τίποτα κοινό. Για παράδειγμα, η διαφορά μεταξύ αρθρίτιδας και οστεοαρθρίτιδας είναι σαφής μόνο για έναν ειδικό.
ΚΥΡΙΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ
Στο ανθρώπινο σώμα, υπάρχουν κινητές αρθρώσεις των οστών που ονομάζονται αρθρώσεις. Η δομή τους είναι ουσιαστικά παρόμοια: οι επιφύσεις, που διαχωρίζονται από τον χώρο των αρθρώσεων, σχηματίζουν μια κοιλότητα που καλύπτεται από μια μεμβράνη, μέσα στην οποία περιέχεται ένα αρθρικό υγρό που μοιάζει με γέλη. Αυτές οι αρθρώσεις είναι απλές, αποτελούνται από δύο επιφάνειες και είναι επίσης πολύπλοκες: 2-3 απλές.
Ένα ευρύ φάσμα καταστάσεων που προκαλούν φλεγμονή στις αρθρώσεις, οι οποίες μπορούν επίσης να επηρεάσουν τη γενική υγεία ενός ατόμου, τους μυϊκούς ιστούς και το δέρμα, συνήθως ονομάζονται αρθρίτιδα (a-t). Υπάρχουν περισσότεροι από 100 τύποι αυτών των παθολογιών, καθεμία από τις οποίες έχει το δικό της όνομα, για παράδειγμα:
- εκφυλιστικές αλλαγές: οστεοαρθρίτιδα,
- αυτοάνοσες διαταραχές: ρευματοειδές a-t, ουρική αρθρίτιδα, λύκος και άλλα.
Όλες αυτές οι ασθένειες μπορούν να περιορίσουν τη σκελετική κινητικότητα και επίσης να μειώσουν σημαντικά την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής. Η οστεοαρθρίτιδα ή η αρθροπάθεια (a-z) είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους τύπους παθολογίας των αρθρώσεων, στον οποίο παρατηρείται η φθορά του χόνδρου. Ο ολισθηρός χόνδρος ιστός παρέχει κινητικότητα στις αρθρώσεις, αλλά με την ηλικία γίνεται λεπτότερη και μπορεί να εξαφανιστεί εντελώς, προκαλώντας πόνο κατά τη μετακίνηση. Αυτό συμβαίνει λόγω του γεγονότος ότι τα οστά αρχίζουν να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους.
Η οστεοαρθρίτιδα επηρεάζει συχνότερα τις αρθρώσεις των χεριών, του ισχίου ή του γόνατος, αλλά μπορεί να βρεθεί στην άρθρωση του αστραγάλου. Καθώς ένα άτομο μεγαλώνει, οι πιθανότητές τους να αναπτύξουν αυτήν την παθολογία αυξάνονται και, με έναν τραυματισμό, οι κίνδυνοι διπλασιάζονται. Επομένως, η διαφορά μεταξύ αρθρίτιδας και οστεοαρθρίτιδας είναι εύκολο να προσδιοριστεί: η πρώτη είναι μια φλεγμονώδης διαδικασία, η δεύτερη είναι μια εκφυλιστική κατάσταση.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ
Είναι προφανές ότι όλοι οι τύποι φλεγμονωδών διεργασιών στις αρθρώσεις θα διαφέρουν μεταξύ τους σε συγκεκριμένα συμπτώματα. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρότυπο σημείων που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε ότι είναι αρθρίτιδα:
- Οίδημα ιστού και ερυθρότητα του δέρματος γύρω από την προσβεβλημένη άρθρωση είναι οπτικά ορατά.
- πόνος;
- περιορισμός κίνησης.
Επειδή η οστεοαρθρίτιδα δεν συνοδεύεται πάντα από φλεγμονή, το σύμπλεγμα συμπτωμάτων της είναι πιο δύσκολο να αναγνωριστεί και συχνά απαιτούνται ειδικές μελέτες. Φυσικά, εδώ είναι και οι πιο κοινές εκδηλώσεις που βοηθούν στην πραγματοποίηση προκαταρκτικών διαγνώσεων:
- πόνος στις αρθρώσεις που επιδεινώνεται από την κίνηση.
- περιορισμός της κινητικότητας και της ευελιξίας των αρθρώσεων.
Η διαδικασία της αραίωσης του χόνδρου αναγκάζει το σώμα να αντισταθμίσει την απώλεια, οπότε ο ιστός των οστών μεγαλώνει, σχηματίζοντας αναπτύξεις: οστεοφύτα ή κεντρίσματα. Αυτά τα φαινόμενα είναι ορατά σε ακτίνες Χ.
Η αρθρίτιδα έχει πολλές αιτίες και επηρεάζει τις πληγείσες περιοχές με διαφορετικούς τρόπους, με φλεγμονή που επηρεάζει τους γύρω μαλακούς ιστούς και το δέρμα, ενώ η οστεοαρθρίτιδα είναι φθορά στις αρθρώσεις που εμφανίζονται τοπικά.
Είναι προφανές ότι οι εκφυλιστικές αλλαγές μπορεί κάλλιστα να συνοδεύονται από φλεγμονώδεις διεργασίες και, στη συνέχεια, θα εμφανιστούν μικτά συμπτώματα, χαρακτηριστικό και των δύο παθολογιών. Για παράδειγμα, οδυνηρές αισθήσεις που αυξάνονται με την άσκηση, οίδημα και ερυθρότητα των προσβεβλημένων ιστών, ρωγμές ή λείανση στην άρθρωση. Η φλεγμονή, η οποία τείνει να εξαπλωθεί, εμπλέκοντας ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα στη διαδικασία, είναι αυτό που διακρίνει την αρθρίτιδα από την οστεοαρθρίτιδα της άρθρωσης του γόνατος.
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Είναι πολύ σαφές ότι και οι δύο παθολογίες έχουν κοινές και συγκεκριμένες αναπτυξιακές αιτίες. Αν και, σε γενικές γραμμές, η επιστήμη δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει τις ακριβείς αιτίες της οστεοαρθρίτιδας, είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτό είναι ένα από τα σημάδια γήρανσης στο σώμα. Ωστόσο, ορισμένοι παράγοντες κινδύνου εξακολουθούν να ξεχωρίζουν:
- Η ηλικία είναι ένας από τους θεμελιώδεις λόγους που αυξάνει τις πιθανότητες ανάπτυξης παθολογίας των αρθρώσεων κατά περίπου 10 φορές.
- Μάζα σώματος. Όσο περισσότερο βάρος, τόσο πιο δύσκολο είναι να λειτουργούν κανονικά οι αρθρώσεις, έτσι φθείρονται γρηγορότερα. Υπάρχουν ακόμη και αρκετοί τύποι αρθρίτιδας που είναι συχνές σε άτομα που είναι υπέρβαρα.
- Φύλο. Είναι ενδιαφέρον ότι οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς σε αυτούς τους τύπους ασθενειών από τους άνδρες. Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι αρθρίτιδας, για παράδειγμα ουρική αρθρίτιδα, που είναι πιο συχνές σε ένα ισχυρό μισό της ανθρωπότητας.
- Παραμορφώσεις. Αυτός ο παράγοντας είναι εγγενής στην οστεοαρθρίτιδα, επειδή η ακατάλληλη κατανομή φορτίου συμβάλλει στην αυξημένη φθορά και βλάβη του αρθρικού χόνδρου.
- Τραυματισμοί.
- γενετική προδιάθεση. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό το άρθρο δεν αυξάνει με κανέναν τρόπο τις πιθανότητες εμφάνισης φλεγμονωδών αρθρώσεων στις αρθρώσεις, εκτός από αυτοάνοσα είδη, για παράδειγμα ρευματοειδή αρθρίτιδα.
- Τύπος δραστηριότητας. Αυτό αναφέρεται σε εργασία ή οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που απαιτεί μεγάλο συστηματικό φορτίο στις αρθρώσεις.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες, κατά κανόνα, συνδυάζονται. Οι επιστήμονες σημειώνουν ότι ο ενεργός τρόπος ζωής, η καλή διατροφή και η διατήρηση φυσιολογικού βάρους θα μεγιστοποιήσουν την αναβολή εκφυλιστικών αλλαγών που σχετίζονται με την ηλικία στις αρθρώσεις.
ΠΑΘΟΜΟΡΦΩΣΗ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
Ιστορικά, τα ονόματα των ασθενειών σχηματίστηκαν από τον μηχανισμό προέλευσής τους. Αυτή η προσέγγιση βοήθησε τον γιατρό να κατανοήσει την τακτική των περαιτέρω δράσεων, δηλαδή, επιλέγοντας τον τύπο της θεραπείας, συνιστώντας το σχήμα. Η ιατρική αναπτύσσεται, οι διαγνωστικές μέθοδοι βελτιώνονται, και ως αποτέλεσμα, εμφανίζονται νέες νοσολογίες, 
και η ουσία των παθολογικών διεργασιών εξετάζεται, πράγμα που οδηγεί φυσικά σε μια ανασκόπηση των ονομάτων των ήδη γνωστών ασθενειών.
Ήδη το 1911, μια ομάδα ασθενειών εκφυλιστικής-δυστροφικής φύσης εντοπίστηκε, για παράδειγμα, παραμόρφωση της οστεοαρθρίτιδας. Η οστεοαρθρίτιδα και η οστεοαρθρίτιδα, που διαφέρουν μόνο στα ονόματα, είναι παθολογία. Η σύγχυση οφείλεται στο γεγονός ότι στο παρελθόν υπήρχε κακή κατανόηση των σημαντικών ειδικών χαρακτηριστικών και των αιτιοπαθογενετικών μηχανισμών της νόσου.
Η οστεοαρθρίτιδα θεωρήθηκε συνήθως ως χρόνια ασθένεια χωρίς τη συμμετοχή μιας φλεγμονώδους διαδικασίας άγνωστης αιτίας, που χαρακτηρίζεται από αλλαγές στη δομή του εκφυλισμού των οστών του χόνδρου και του χόνδρου με ή χωρίς αρθρίτιδα. Προς το παρόν, αυτή η παθολογία θεωρείται όχι μόνο ως διαδικασία διάχυσης του χόνδρου ιστού. Αυτή η νοσολογική μορφή περιλαμβάνει μια ομάδα ασθενειών διαφορετικής προέλευσης, αλλά με παρόμοιες μορφολογικές, βιολογικές και κλινικές εκδηλώσεις, στις οποίες επηρεάζονται όλα τα συστατικά των αρθρώσεων. Συχνά αυτή η άρθρωση συνδέεται με μια φλεγμονώδη διαδικασία.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι στο μέλλον δεν θα είναι απαραίτητο να αναζητηθεί η διαφορά μεταξύ αρθρίτιδας και αρθρώσεως στα δάχτυλα, καθώς θα διακρίνονται ξεχωριστές νοσολογικές μορφές, για παράδειγμα, η πολυοστεοαρθρίτιδα των μεσοφθαλμικών αρθρώσεων.
ΜΕΘΟΔΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Όλα τα είδη των αρθρώσεων των αρθρώσεων απαιτούν θεραπεία. Μόλις γίνει η διάγνωση, ο γιατρός θα συνταγογραφήσει μια θεραπεία, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει διάφορες τακτικές, σε συνδυασμό μεταξύ τους ή να εφαρμόζεται ξεχωριστά:
- Φάρμακα. Αυτό περιλαμβάνει μια ποικιλία ανακουφιστικών και αντιφλεγμονωδών από του στόματος. Ενέσιμα φάρμακα όπως υαλουρονικό και κορτικοστεροειδή εγχέονται απευθείας στην κοιλότητα της άρθρωσης. Αυτό μειώνει τη φλεγμονή και αποκαθιστά προσωρινά την κινητικότητα. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μια τέτοια θεραπεία έχει παρενέργειες και μπορεί να είναι ανεκτή, γι 'αυτό χρησιμοποιείται σε μαθήματα.
- Φυσιοθεραπεία και εναλλακτική ιατρική. Οι πιο συνηθισμένες και ασφαλέστερες θεραπείες είναι για ασθενείς με οποιοδήποτε είδος αρθρίτιδας. Εδώ μπορείτε να επισημάνετε μεθόδους όπως ο βελονισμός, οι ασκήσεις φυσικοθεραπείας.
Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν η συντηρητική θεραπεία είναι αναποτελεσματική και οι ασθενείς αντιμετωπίζουν σοβαρό πόνο, ενώ οι αρθρώσεις παραμορφώνονται και το άτομο στερείται της ικανότητας να κινείται κανονικά, ενδείκνυται χειρουργική θεραπεία. Οι μεγάλες αρθρώσεις αντικαθίστανται συχνά με στεντ όταν οι αλλαγές τους είναι μη αναστρέψιμες.
Εάν τα στοιχεία της άρθρωσης είναι εντελώς άθικτα, η σύγχρονη ιατρική προσφέρει ενδοσκοπικές μεθόδους χειρουργικών επεμβάσεων, στις οποίες ο γιατρός μπορεί να αφαιρέσει τον υπερβολικό ιστό των οστών, καθώς και τα σπασμένα τμήματα του χόνδρου. > Αυτός ο τύπος χειρουργικής επέμβασης δεν απαιτεί μακροχρόνια αποκατάσταση και είναι καλά ανεκτός από τους ασθενείς.
Επομένως, η οστεοαρθρίτιδα είναι ένας μόνο τύπος αρθρίτιδας. Τα συμπτώματα και οι οργανικές μελέτες θα βοηθήσουν στη διάκριση από ποια συγκεκριμένη παθολογία υποφέρει ο ασθενής. Ανεξάρτητα από τη νοσολογική μορφή, όλες οι αρθρώσεις των αρθρώσεων πρέπει να βρίσκονται υπό την επίβλεψη ενός γιατρού, αυτό θα βοηθήσει στην αποφυγή πολλών σοβαρών συνεπειών και στη διατήρηση της σωματικής δραστηριότητας.